นักวิจัยต้องการที่จะเอาชนะสิ่งนี้โดยตรวจสอบว่าคนรุ่นเก่าที่เป็นโรคสมาธิสั้นได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคสมองเสื่อมในระดับใด บุคคลเหล่านี้กับญาติทางสายเลือดกว่าห้าล้านคน ซึ่งรวมถึงพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย ลุงและน้าอาได้สอบสวนว่าญาติเหล่านี้พัฒนาภาวะสมองเสื่อมได้ ผู้ปกครองของผู้ป่วยสมาธิสั้นมีความเสี่ยงที่จะเป็นโรคสมองเสื่อมสูงกว่าผู้ปกครองที่ไม่มีสมาธิสั้น
ความเสี่ยงต่อโรคอัลไซเมอร์ ซึ่งเป็นภาวะสมองเสื่อมที่พบได้บ่อยที่สุด สูงขึ้น 55% ในผู้ปกครองของผู้ป่วยสมาธิสั้น บุคคลที่มีสมาธิสั้นมีแนวโน้มที่จะมีพ่อแม่ที่มีภาวะสมองเสื่อมในระยะเริ่มแรกมากกว่าที่เริ่มมีอาการในช่วงหลัง นักวิจัยตั้งข้อสังเกตว่าความเสี่ยงที่แท้จริงของภาวะสมองเสื่อมนั้นต่ำสำหรับกลุ่มผู้ปกครอง ผู้ปกครองเพียงร้อยละ 0.17 เท่านั้นที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคสมองเสื่อมในช่วงติดตามผลความสัมพันธ์ที่ต่ำกว่าสำหรับญาติระดับที่สองของบุคคลที่มีสมาธิสั้นเช่นปู่ย่าตายายลุงและป้า ตัวอย่างเช่น ปู่ย่าตายายของผู้ป่วยสมาธิสั้นมีความเสี่ยงที่จะเป็นโรคสมองเสื่อมเพิ่มขึ้น 10 เปอร์เซ็นต์เมื่อเทียบกับปู่ย่าตายายของบุคคลที่ไม่มีสมาธิสั้น แม้ว่าการศึกษาจะไม่สามารถระบุความสัมพันธ์ระหว่างเหตุและผลได้ แต่นักวิจัยได้นำเสนอคำอธิบายที่เป็นไปได้หลายประการที่สามารถสำรวจได้ในการวิจัยในอนาคต